چقدر طول ميكشه ما بفهميم، پيمانكار پروژه ي عظيم عشق، قلب است و نه مغز؟ چقدر طول ميكشد تا بفهميم انسان در منطقي ترين حالتش هم كه باشد باز هم احساسي تصميم ميگيرد در قضيه اي به نام "عشق"؟ چقدر زمان ميبرد تا درك كنيم ما هرچقدر هم چوب اعتماد را بخوريم بازهم اين قلب و اين حس اعتماد از دست رفته ترميم ميشود و بازميگردد و ما دوباره اعتماد ميكنيم؟
چقدر بايد صبر كنيم تا ديگر اين جمله ي كذايي "من به عشق ايمان ندارم" منسوخ شود؟ چقدر بايد چشم انتظار باشيم تا ديگران اين جمله ي " به فلاني فكر نكن" رو از دهان براي هميشه بيرون كنند؟
تا كي بايد غر بزنيم و "تا كي؟" راه بيندازيم تا بفهميم "هي فلاني، شايد زندگي همين باشد"؟
No comments:
Post a Comment